سال ۱۳۳۹ برق نگاهش کلبه ی محقر باقر را در روستای " چاه عینی علامرودشت " روشن کرد. زندگی اش با ترنم دلنشین الله اکبر آغاز گردید و به عشق سالار شهیدان ، غلامحسین نامیده شد. در هفت سالگی کوچه های خاکی چاه عینی شاهد رفت و آمدش به دبستان بود. در پایان سال اول راهنمایی با حضور در محضر درس حجه السلام سید اسدالله رفیعی نهان خانه ی دل را با انوار معرفت حق روشن ساخت و اندکی بعد رهسپار مدرسه ی علمیه ی قوام شیراز شد. طلبه ای جوان همزمان با کسب فیض از زلال معارف اهل بیت ، با رنج و حرمان توده ها آشنا شد. هنگامی که انقلاب ، بنیان حاکمیت جباران را ویران ساخت ، در تیره ترین شب های تاریخ این سرزمین با نوشتن شعارو پخش اعلامیه به دریای خروشان نهضت پیوست. یک سال و نیم بعد ، وقتی ارابه ی جنگی شیطان ، برای نابودی ام القرای جهان اسلام به حرکت در آمد ، در اوج مظلومیت نیروهای مردمی به عضویت فداییان اسلام در آمد و از شهر محاصره شده ی آبادان دفاع کرد. در پیکار سنگین رمضان ، داغ سه پرستوی مهاجر ( شهیدان رفیعی ، احمدی و باقری ) دنیا را بر او تنگ کرد ، او مجروح شد ، اما پس از مداوای مختصر در بیمارستان گرگان ، به میعاد گاه آتش و خون شتافت.